σύμπλοκος

-η, -ο / σύμπλοκος, -ον, ΝΜΑ [συμπλέκω]

νεοελλ.

1. το αρσ. ως ουσ. ο σύμπλοκος

γένος αγγειόσπερμων δικότυλων φυτών που ανήκει στην οικογένεια συμπλοκίδες

2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα σύμπλοκα

α) βιολ. κυτταροπλασματικοί ή αυτοσωματικοί παράγοντες που επιδρούν στη φυλετική διαφοροποίηση τών γεννητικών οργάνων τού αρχικά αμφιφυλετικού εμβρύου

β) χημ. οι σύμπλοκες ενώσεις

3. φρ. «σύμπλοκες ενώσεις»

χημ. χημικές ενώσεις τών οποίων η δομή χαρακτηρίζεται από την παρουσία εν γένει ενός κεντρικού ατόμου κάποιου μετάλλου συνδεδεμένου χημικώς με ορισμένο αριθμό μη μεταλλικών ατόμων, μορίων ή ριζών που ονομάζονται υποκαταστάτες

μσν.-αρχ.

1. πλεγμένος μαζί, περίπλοκος («ἡμερίδος στελέχη δύο σύμπλοκα λύσει στρεπτά», Παυλ. Σιλ.)

2. αυτός που μπλέχθηκε, που μπερδεύτηκε μέσα σε κάτι

αρχ.

προσηλωμένος («τῷ σταυρῷ σύμπλοκον ἔστω», Νόνν.).